ပန္းေတြ ေ၀ ေၾကြ
သခၤါရ
သမားရိုးက် ဆန္တယ္ ... ။
ပင္ထက္မွာ ေ၀
ပင္ထက္မွာပဲ ေၾကြ
ႏြမ္းေၾကြအနိစၥ
ေလာကဓမၼ ဆန္တယ္ .... ။
ပြင့္ဖူးလို႔ ေ၀
ပင္ထက္မွာ မေန
ေကသာထက္မွာ ေ၀
အျဖည့္ခံဘ၀
ေလာကအလွ ဆန္တယ္ .... ။
ပင္ယံမွာ ေ၀ျပီးေၾကြ
ေကသာမွာေနျပီးႏြမ္း
သခၤါရသဘင္နန္း
ေၾကြခမ္းတာခ်င္းအတူတူ
အျဖည့္ခံပန္းအျဖစ္
သူ႔ေကသာနန္းပန္ဆင္လန္း
ေၾကြတဲ့ပန္းက ပန္းဆန္တယ္ ..... ။
ဘ၀ကို ... .ဘ၀က ....ဘ၀ဆန္ဆန္
ဘ၀ကို
ၾကြေနဆဲလမ္းမေပၚ
ရုပ္ျပဆန္ဆန္ထုဆစ္ေနတုန္း
ရင္ခြင္ထဲမွာ
အတၱေတြက အံုၾကြခြင့္ေတာင္းတယ္ ... ။
ဘ၀က ေရာင္းတန္း၀င္စနစ္သစ္ျဖစ္ဖို႔
ရင့္သထက္ရင့္က်က္ေအာင္
ခ်င့္တြက္မႈပံုစံခြက္ထဲ
ပက္လက္အိပ္ေနခဲ့ရ .... ။
ငါက ငါ့ကိုယ္ငါ
သဒၵါစည္းမ်ဥ္းနဲ႔ျပန္ညွိ
အေရခြံခၽြတ္လွဲၾကည့္မိမွပဲ
အရွိကို အရွိအတိုင္းသိရတယ္ .... ။
ဘ၀ဆန္ဆန္ ငါျခံဳထားခဲ့တာ
အေပၚယံအလႊာမွမဟုတ္ဘဲ
နစ္၀င္ေနခဲ့တာ
ငါ့ႏွလံုးသားမွာအရာေတြေပၚလို႔
အနာေပၚ တုတ္မက်ေသးခင္
ခပ္က်ဥ္က်ဥ္ေနဖို႔ၾကိဳးစား
ဘ၀သမားေတြထဲက ရိုးသားမႈကို
လက္တစ္ဆုတ္စာ ငွားထမ္းထားခဲ့တယ္ ...... ။
ခံုဖိနပ္နဲ႔မင္းသမီး ... ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
အဲသည္လမ္းမၾကီးေပါ့ ....
ကၽြန္ေတာ္ခင္းက်င္းထားတဲ့လမ္းမၾကီး
မင္းသမီးရဲ႔ ဖိနပ္သံတစ္ေဒါက္ေဒါက္နဲ႔
ခဏတာျဖတ္အေလွ်ာက္မွာ
က်ိဳးေပါက္သြားတာ ....။
မင္းသမီးရဲ႔ ဖိနပ္ခြာမွာ
ကတၱရာေတြ ကပ္ပါသြားတာ
မင္းသမီးလည္းမသိခဲ့ဘူး
ကၽြန္ေတာ့္လမ္းမၾကီးကလည္း
တစ္ခ်က္မွ မျငီးခဲ့ဘူး ... ။
အဖုအထစ္ၾကီးၾကီးေပၚလာမွပဲ
ေနာက္တစ္ေခါက္ျဖတ္ေလွ်ာက္တဲ့မင္းသမီး
ခလုတ္တိုက္ျပီးလဲသြားတာ
ကၽြန္ေတာ့္လမ္းမၾကီးမွာ
ႏွလံုးေသြးေတြစီးလို႔ ..... ။
အေရးမၾကီးဘူး
ေတာင္ေလေတြေျမာက္ျပန္အတိုက္မွာပဲ
ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးေသြးေတြ ၀န္းရံစီးလို႔
တစ္ထီးတစ္နန္းစံျမန္းေနတဲ့
မင္းသမီးရဲ႔ ျပတိုက္အနီးမွာ
ႏွစ္ခ်ိဳ႔ရင္ခံုသံေတြနဲ႔အတူကခုန္လို႔အျပီး
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲ
မင္းသမီးခိုမွီးလာခဲ့တယ္ .... ။
အညမည
ငါတို႔က ...
ငါတို႔ကိုယ္ငါတို႔ ျပန္ျပီးထုဆစ္ေနသလိုမ်ိဳး
သူတို႔က
သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ျပန္ျပီးထုဆစ္ေနၾက ... ။
ငါတို႔က ...
ငါတို႔သမိုင္း ငါတို႔ေရးေနၾကသလို
သူတို႔က
သူတို႕သမိုင္းသူတို႕ေရးေနၾက ... ။
ငါတို႔က ...
ငါတို႔အေတြးနဲ႔ ငါတို႔ေငးေနၾကသလို
သူတို႔ကလည္း
သူတို႔အေတြးနဲ႔သူတို႔ ေဆြးေနၾက .... ။
တစ္ခါတစ္ခါ ...
သူတို႔က ငါတို႔ကိုျပန္ထုဆစ္ျပီး
ငါတို႔က သူတို႔ကို ျပန္ထုဆစ္ေပးေနရ .. ။
တစ္ခါတစ္ေလ ...
သူတို႔က ငါတို႔သမိုင္းကိုေရး
ငါတို႔က သူတို႔သမိုင္းကိုေရးေပးေနရတတ္ၾက .. ။
တစ္ခါတစ္ရံ ...
သူတို႕အတြက္ငါတို႔က ေတြးျပီးေငး
ငါတိုု႔အတြက္ သူတို႔က ေတြးျပီးေဆြးေပးေနရတတ္ၾက ... ။
No comments:
Post a Comment