ကၽြန္ေတာ္တို့နယ္ျမိဳ့ကေလးမွာ
၀ါသနာတူေတြစုေ၀းေျပာဆိုၾကတဲ့စာစကားေပစကားေတြရွိခဲ့ဖူးတယ္။
ကိုယြန္းအိမ္တု့ိ၊သစ္မွိဳင္းလြင္(ေယာေျမ)တို့..ျပီးေတာ့ေသာ္တာစံ၊ေမာင္ကိုေမာင္၊ကိုဆူးခ်င္းေတာင္ေျခ။
လူလတ္ပိုင္းစာေရးသူေတြ။
ကၽြန္ေတာ္တို့ၾကိဳက္တဲ့ကဗ်ာကိုဘာေၾကာင့္ၾကိဳက္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး.......
အက္ေဆးဆိုလည္းဘယ္သူေရးတာဘယ္လိုျဖစ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး.......
စပ္မိစပ္ရာစာေပစကားေလးေတြေျပာၾကရင္းနဲ့
ကၽြန္ေတာ္တို့ေနာက္ေက်ာကိုကဗ်ာကဓားနဲ့ထိုးသြားတာမသိလိုက္ၾကဘူး။
ကဗ်ာေရးရတာ၀ါသနာပါသြားၾကပံုေျပာပါတယ္။
အဲနွစ္ကာလေတြလြန္ေျမာက္ျပီး(၇)နွစ္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါမွာ...
ကၽြန္ေတာ္တို့ေတြစာမ်က္နွာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပဲေရးသားျပီးၾကျပီ၊ကိုယြန္းအိမ္တု့ကေတာ့အြန္လိုင္းေပၚတင္ၾကသတဲ့။
ေသာ္တာစံတို့ကၽြန္ေတာ္တို့ကေတာ့နည္းပညာသိပ္မကၽြမ္းသူေတြဆိုေတာ့မဂဇင္းေတြမွာပဲ၀င္တိုးျဖစ္ၾကပါတယ္။
မဆိုးပါဘူး။ခရီးတြင္သင့္သေလာက္ေတာ့တြင္ၾကတာပါပဲ။
အရင္ကကဗ်ာဆရာလို့ေခၚရင္သေဘာက်တဲ့ကၽြန္ေတာ္တို့ဟာအၾကီးမားဆုံးေျပာင္းလဲမွုနဲ့ၾကဳံေနရပါျပီ။
အခုကာလမွာကၽြန္ေတာ္တို့ကို
ကဗ်ာဆရာလို့ေခၚဆိုခြင့္မျပဳေတာ့ပါဘူး။ဘာလို့လဲ...ကၽြန္ေတာ္တို့ကဗ်ာသမားေတြရဲ့ဘ၀ကလံုး၀..
ကဗ်ာမဆန္ၾကလို့ပါပဲ။ကိုယ္ေရးတဲ့ကဗ်ာေလာက္မွကဗ်ာမဆန္တဲ့ဘ၀မွာဘာလို့ကဗ်ာဆရာအေခၚခံေနဦးမွာလဲဗ်ာေနာ့။
နွစ္ေပါင္း၂၀ေက်ာ္ကဗ်ာဆန္ခြင္မရတဲ့နတ္ဆိုးတို့ရဲ့ဥယ်ာဥ္ထဲမွာကၽြန္ေတာ္တို့ဟာအဆိပ္ပင္စိုက္သူေတြလို့သူတို့ကထင္ေနၾကမွေတာ့...။
ကၽြန္ေတာ္တို့ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္တို့
ကဗ်ာဆရာဟုေခၚဆိုျခင္းမျပဳရနယ္ေျမသတ္မွတ္လိုက္တာပဲေကာင္းပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို့ဘယ္ေလာက္ ၾကိဳးစား..ၾကိဳးစား
ကဗ်ာေတြကအဂၤါမစုံပဲေမြးဖြားလာၾကေတာ့တာကိုက.....ဘယ္ေလာက္ကဗ်ာမဆန္လိုက္သလဲလို့..။
ေအာင္မွဴးေ၀
၁၅.၆.၂၀၁၀
မွတ္ခ်က္။ ။စတိုင္သစ္မဂဇင္းမွာအျဖဳတ္ခံလိုက္ရတဲ့အက္ေဆးေလးရဲ့အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုပါ။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment